در پی انتخاب علوی بعنوان شهردار رشت / شکر تلخ نوشته ای از مسعود مجاوری
در پی انتخاب علوی بعنوان شهردار رشت / شکر تلخ
نوشته ای از مسعود مجاوری
“دموکراسی بدترین شیوه ی حکومت است البته به جز بقیه شیوه ها که هر از گاهی امتحان شده اند.” وینستون چرچیل.
در پی انتخاب علوی بعنوان شهردار رشت آنقدر این روزها گرفتاری خلق الله زیاد شده که دیگر دل و دماغی برای تکرار مکرر باقی نمانده است. کرونا وفرو چاله اقتصادی و فقر مطلق بیش از ۳۰ درصد جامعه ایرانی در کنار غول تورم وهزار و یک مصیبت ریزو درشت دیگر؛چیزی از سرمایه اجتماعی باقی نگذاشته که از آمدن این و رفتن آن خوشحال باشیم. توفیری هم ندارد استاندار گیلان از بیه پیش باشد یا شهردار رشت از بیه پس، ذوق زدگی برخی از تازه رسانه ای شده ها را هم باید گذاشت پای حال و هوای دوستان تازه پشت میز نشسته.ناگفته پیداست که “میز” خاصیت عجیبی دارد و قبل و بعد آدمها وقتی صاحب منصب می شوند زمین تا آسمانش با هم فرق دارد.”بی وفایی”خصلت میز است.تعارف که با هم نداریم.
اگر یادتان باشد پیش از این در یادداشت “محصول دموکراسی فله ای” چیدمان دموکراسی ایرانی را به نقد کشیده بودم و هنوز براین باورم که این روش معین (دموکراسی) اگر فاقد جوهره (کیفیت) باشد مصیبت زا خواهد بود و “وزن آرا”بسیار مهمتر از “تعداد آرا”است.حال چطور این مهم میسور می شود؟ عقلای جامعه باید بنشینند و به یک راهکار مرضی الطرفین برسند.
دوستانی که در شبکه های اجتماعی برای به کرسی نشستن “امیر حسین علوی” گریبان دریدند (فارغ از سطح اثرگذاریشان) و حالا پس از انتصابش، برای او قلم می فرسایند بد نیست به چند پرسش پاسخ دهند. البته؛
کاری ندارم که این شورا محصول حضور حداکثری نیست کمااینکه شورای پیشین محصول حضور حداکثری بودو تاج گلی بر سر رشت نگذاشت اما تقریبا یکدست بودن این شورا که انکار شدنی نیست،هست؟ علوی هم از درون همین شورای یکدست حکم انتصابش را به منزل برده و نزد سروهمسر ودوست و دشمن،گردن فرازی می کند (نوش جانش) کاری هم ندارم که نشستن علوی بر جایگاه شهردار رشت با شرایط مندرج در “بند ۵ از ردیف《چ》ماده ۳” آیین نامه اجرایی شرایط احراز سمت شهردار مغایرت دارد یا نه؟
گو اینکه در “تبصره ۴” قانون فوق الاشاره منظور از “مدیریت میانی” (یکی ازشروط شهردار شدن برای شهرهای بین ۵۰۰ هزار تا یک میلیون جمعیت) مصوبه مورخ ۹۵/۰۴/۰۱ شورای عالی اداری ذکر شده و در هیچ کجای آن مصوبه اداره جلسات شورای شهر،بعنوان پست همتراز مدیران میانی ذکر نشده است، مساله ابدا اینها نیست وقتی زاکانی می تواند شهردار تهران شود علوی چرا شهردار رشت نشود؟ حالا ریش و قیچی افتاده دست این وریها و می تازند،تاختنشان هم عجیب نیست. زمانه و زندگی به من آموخته که مصوبه و قانون و آیین نامه و.. متعلق به ما ضعفاست حضور امثال علوی در شورا،برای او حاشیه ای امن به وجود آورده که امثال من در خواب هم نمی بینند.
مشکل اصلا اینها نیست مشکل اینست که علوی در تمام بحرانهای هشت سال اخیر شهرداری رشت در مقام عضو شورا و در دوره ای رییس آن؛ یک پای ثابت بوده وبرنامه ای برای تعدیل این چالشها بیرون نداد حالا قرار است با نشستن در جایگاه شهردار چه کاری انجام دهد واگر کننده بود چرا تابحال کاری نکرد؟یاد دارم وقتی “نصرتی” در مقام شهردار رشت در کنفرانس مطبوعاتی اعلام نمود که این مقام را با بدهی ۷۳۰ میلیارد تومانی (آنوقتها دلار حدود ۳۰۰۰ تومان بود وبه ارزش امروز این مبلغ بیش از ۶۵۰۰ میلیارد تومان می شود) از مدیران پیش از خود تحویل گرفته است.
شهردار امروز رشت کدام پیگیری حقوقی را برای موکلانش در مجامع قانونی انجام داد؟ اگر نصرتی گزافه گویی کرده و آبروی این شهر را به حراج گرفته بود علوی چرا پیگیر ماجرا نشد؟ از نظرعلوی که استراحت را به بعداز شهادت موکول می کند سکوت و مماشاتش دربرابر تضییع حقوق شهروندان با کجای فرهنگ ایثار و شهادت قابل جمع می باشد؟ می فهمم که شهردار تازه رشت حق دارد جاه طلب باشد، مگر می شود انسان بود و اهل تمنا نبود؟! جاه طلبی تمنایی انسانیست و اگر نبود (جاه طلبی را می گویم)، تمدن بشری هنوز به کوچ نشینی مشغول بود فقط برادران اصولگرا که تازگیها دم از شفافیت میزنند بگویند چطور قانون انتخاب شهردار را با شرایط امیر حسین علوی تطبیق داده اند؟سئوالات دیگر را نمی پرسم دل و دماغی نیست. بحث را می بندم.
لبخندهای این جوان گیلانی، چون سوداهایش طعم شکر دارداما این شکر شیرین مزه نیست. چون دموکراسی ایرانی تلخ است و آن شکر هم طبعا، شکر تلخ.
برگرفته از کتابی به همین اسم است.
گزارش: امید رقابتی
این خبر توسط شهروند خبرنگار ارسال شده و صحت آن توسط پایگاه خبری خبریفا رد یا تائید نمی شود |
